2000 - 2005 ‘Na de millenniumwisseling lijkt de wereld opnieuw verkouden te worden. Het maakt dat je meer afstand neemt, er minder met je neus bovenop wil zitten. Ik heb vanaf 2001 eigenlijk geen enkele zin meer om nog voor publiek op te treden, hoewel dat mijn uitgever ernstig spijt. Ik denk wel eens terug aan Leiden anno 1955. Ik mocht meedoen met een toneelstukje, de gelegenheid is me ontgaan. Het ging om een sprookje. Aan het begin kwam ik de bühne op, sprak een halve zin en werd toen tot standbeeld omgetoverd. Daar stond ik dan, in een vrij ongemakkelijke positie, als versteend. Maar ik wist dat ik voor sculptuur spelen – voor onbeweeglijkheid – talent bezat. Inertie is me op het lijf geschreven. Na driekwartier kwam de fee, een meisje van een jaar of negen. Die schoonheid zoende me tot leven en er brak daverend applaus los. The rest is history.’     In 2000 schrijft Henk van Woerden De dag kent een smalle schaduw, een levensschets van de Zuid-Afrikaanse dichteres Ingrid Jonker; het verschijnt samen met Gerrit Komrij’s vertaling van haar poëzie in de bundel Ik herhaal je. Er volgt een scenario over Jonker en de documentaire Een korreltje niks is mijn dood (VPRO, regie Saskia van Schaik). Medio 2001 wordt Van Woerden onderscheiden met de Alan Paton Award, ‘the most prestigious award for non-fiction in South Africa’ (eerdere winnaars: Antjie Krog, Albie Sachs, Nelson Mandela). In het Almeida theater, Londen, wordt een toneelversie van Mond vol glas geproduceerd – de acteur Sir Antony Sher tekent voor de regie – en door de BBC verfilmd. De reisroman Notities van een luchtfietser verschijnt in 2003. Het jaar daarop ontvangt Van Woerden de Frans Kellendonkprijs, en in 2005 publiceert Uitgeverij Podium de mediterrane roman Ultramarijn. ‘Ik word wel eens staande gehouden met de vraag: "Schilder je nog?" "Iedere dag," zeg ik dan. Want je schildert zoals je schrijft toch voornamelijk in je hoofd. Die doeken stapelen zich de laatste tijd weer op in een speciaal daarvoor gereserveerd hok tussen twee hersenkwabjes. Een ander hok bevat de volgende vijf romans, hoewel ik mijzelf nog steeds als gastarbeider in de Hollandse letteren beschouw. Beeldende kunst kent geen nationaliteit. Literatuur ook niet. Jawel, ik ben Nederlands staatsburger, ik schrijf nog steeds hoofdzakelijk in het Nederlands, maar Nederlander zijn – dat lukt me niet.’      Henk van Woerden is op 16 november 2005 onverwachts tijdens zijn slaap overleden. Hij verbleef in zijn appartement in Ann Arbor, waar hij als Writer in Residence doceerde aan de Universiteit van Michigan.